ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

ΔΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK 

Κλικ εδώ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Περί της ταπεινοφροσύνης της Παναγίας

Αληθινά απορεί κάθε νους, όταν στοχαστεί την εσχάτη ταπείνωση, που είχε η Θεοτόκος.
'Αν και είχε στην κοιλία της τον Θεόν Λόγον, αν και ήταν Μητέρα αληθινή του Θεού και βασίλισσα όλων των δημιουργημάτων Του, όσον εκ τούτων ήταν μεγάλη και υψηλή, τόσο ταπείνωνε τον εαυτό της, ώστε από την ταπείνωση να βρει περισσότερη χάρη από τον Θεό, κατά τον Σειράχ «όσο μέγας είσαι, τόσο ταπείνωνε σεαυτόν, και έναντι Κυρίου ευρήσεις χάριν» (γ' 18).
Αυτή είναι η γνήσια ταπείνωση, να έχει κάποιος στον εαυτό του κάτι μέγα και θαυμαστό και άξιο υπερηφάνειας, αυτός όμως δεν υπερηφανεύεται γι' αυτό, αλλά θεωρεί τον εαυτό του χώμα και στάχτη, καθώς λέγει και ο αβάς Ισαάκ στον κ' λόγο του.
Μερικοί Πατέρες πιστεύουν ότι η Παρθένος από την πολλή και υπερβολική ταπείνωση της δεν φανέρωσε στον μνηστήρα της Ιωσήφ τον Ευαγγελισμό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, για να μην καυχηθεί και υπερηφανευθεί. Αλλά άφησε τον Θεό να τον πληροφορήσει.
Προτίμησε να πέσει σε πειρασμούς και να θεωρηθεί ως κλεψίγαμος, παρά να νομιστεί υπερήφανη, διότι γνώριζε ότι «ο ταπεινός ποτέ δεν πέφτει, από που να πέσει, αφού είναι κάτω από όλους;
Η ταπεινοφροσύνη είναι μεγάλη ύψωση και τιμιότης και αξίωμα, διότι είναι το κατοικητήριο και η ανάπαυση του Αγίου Πνεύματος» (Μέγας Μακάριος, ομιλία ιθ´ θ).
Πού είναι τώρα εκείνοι οι υπερήφανοι Χριστιανοί, που, αν τύχη και λάβουν κανένα χάρισμα φυσικό η πνευματικό από τον Θεό, υπερηφανεύονται και επαίρονται; Ας μιμηθούν την Παρθένο Μαρία και ας λάβουν από αυτήν παράδειγμα ταπεινώσεως. Διότι αυτή, παρόλο πού είχε στον εαυτό της συναγμένο το πλήρωμα όλων των χαρίτων, όμως ήταν ταπεινή και θεωρούσε τον εαυτό της κατώτερη από όλους
Ας μάθουν λοιπόν οι τοιούτοι ότι, αν δεν φθάσουν στην πόλη της ταπεινώσεως, καν εύρουν ανάπαυση από τα πάθη, καν χαρίσματα λάβουν, δεν πρέπει να πιστεύουν στον εαυτό τους. Διότι ενεδρεύει ο διάβολος να τούς ρίξει σε κανένα ολίσθημα. Να περιμένουν μετά την ανάπαυση ενόχληση και ταραχή, όπως λέει και ο αβάς Ισαάκ στον κδ' λόγο.
Γι αυτό είπε ο Χρυσόστομος, «τίποτε δεν φτάνει την ταπεινοφροσύνη. Αυτήν μακάρισε πρώτην ο Ιησούς στους μακαρισμούς, σαν θεμέλιο και κρηπίδα μεγάλης οικοδομής, διότι δεν είναι δυνατόν να σωθεί κανείς χωρίς αυτήν».
Παρά τη μεγάλη τιμή και τη δόξα που απέλαυε η Παναγία σαν Μητέρα του Χριστού και χαριτωμένη με τις ευλογίες του Θεού περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, όμως δεν έμεινε αργή και δεν επέτρεψε στον εαυτό της να δεχτή λογισμούς υπερηφανείας, δεν φούσκωνε από έπαρση μήτε κόμπαζε. 'Αντίθετα, εσυνερίζετο και εφιλοτιμείτο να αγωνίζεται με κάθε είδος ασκήσεως, με νηστείες, με προσευχές, με γονυκλισίες, ώστε καθώς λένε οι Πατέρες ­ βαθούλωσαν οι πλάκες όπου ακουμπούσαν τα άγια γόνατά της από τις πολλές μετάνοιες.
Ο Άγιος Παΐσιος για την Παναγία

Οι άνθρωποι όταν δυσκολευόμαστε στη ζωή μας ζητάμε βοήθεια από τους Αγίους και την Παναγία. Για ποιο λόγο όμως άλλοτε ανταποκρίνονται στις παρακλήσεις μας και άλλοτε όχι;
– Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µου δίνει αμέσως αυτό που της ζητώ και άλλοτε όχι;
– Η Παναγία, όποτε έχουμε ανάγκη, απαντά αμέσως στην προσευχή µας∙ όποτε δεν έχουμε, µας αφήνει, για να αποκτήσουµε λίγη παλληκαριά.
Όταν ήµουν στην Μονή Φιλοθέου, µια φορά, αµέσως µετά την αγρυπνία της Παναγίας µε έστειλε ένας Προϊστάμενος να πάω ένα γράµµα στην Μονή Ιβήρων. Ύστερα έπρεπε να πάω κάτω στον αρσανά της µονής και να περιµένω ένα γεροντάκι που θα ερχόταν µε το καραβάκι, για να το συνοδεύσω στο µοναστήρι µας – απόσταση µιάµιση ώρα µε τα πόδια.
Ήµουν από νηστεία και από αγρυπνία. Τότε την νηστεία του Δεκαπενταυγούστου την χώριζα στα δύο∙µέχρι της Μεταµορφώσεως δεν έτρωγα τίποτε, την ηµέρα της Μεταµορφώσεως έτρωγα, και µετά µέχρι της Παναγίας πάλι δεν έτρωγα τίποτε. Έφυγα λοιπόν αµέσως µετά την αγρυπνία και ούτε σκέφθηκα να πάρω µαζί µου λίγο παξιµάδι. Έφθασα στην Μονή Ιβήρων, έδωσα το γράµµα και κατέβηκα στον αρσανά, για να περιµένω το καραβάκι. Θα ερχόταν κατά τις τέσσερις το απόγευµα, αλλά αργούσε να έρθη.
Άρχισα εν τω µεταξύ να ζαλίζωµαι. Πιό πέρα είχε µια στοίβα από κορµούς δένδρων, σαν τηλεγραφόξυλα, και είπα µε τον λογισµο µου: «Ας πάω να καθήσω εκεί που είναι λίγο απόµερα, για να µη µε δη κανείς και αρχίση να µε ρωτάη τι έπαθα». Όταν κάθησα, µου πέρασε ο λογισµός να κάνω κοµποσχοίνι στην Παναγία να µου οικονοµήση κάτι.
Αλλά αµέσως αντέδρασα στον λογισµο και είπα: «Ταλαίπωρε, για τέτοια τιποτένια πραγµατα θα ενοχλής την Παναγία;». Τότε βλέπω µπροστά µου έναν Μοναχό. Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωµι, δύο σύκα και ένα µεγάλο τσαµπι σταφύλι. «Πάρε αυτά, µου είπε, εις δόξαν της Κυρίας Θεοτόκου», και χάθηκε. Ε, τότε διαλύθηκα∙ µε έπιασαν τα κλάµατα, ούτε ήθελα να φάω πιά … Πα, πα! Τι Μάνα είναι Αυτή! Να φροντίζη και για τις µικρότερες λεπτοµέρειες! Ξέρεις τι θα πη αυτό!

Παναγίας της Πορταΐτισσας
Στη μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Την έριξε στη θάλασσα της Νίκαιας της Μικράς Ασίας μια γυναίκα το 829 μ.Χ., για να τη σώσει από τους εικονομάχους, και βγήκε στα παράλια του Αγίου Όρους το 1004!
Η εικόνα φέρει κάτω από τη δεξιά σιαγόνα τραύμα με ξηραμένο αίμα, που προσκλήθηκε από το ξίφος του Άραβα πειρατή Ραχάι. Όταν ο στόλος του έπλευσε στη θάλασσα των Ιβήρων, οι πειρατές δε μπόρεσαν να λεηλατήσουν τη μονή, γιατί εμποδίστηκαν από μια Γυναίκα και γύρισαν στα πλοία τους άπρακτοι.
Τότε ο Ραχάι, που ήταν αρχηγός τους, επιτέθηκε ο ίδιος στη μονή και χτύπησε με το ξίφος του την εικόνα της Παναγίας. Από την πληγή άρχισε να ρέει άφθονο αίμα, που τον περιέλουσε. Το γεγονός έγινε αιτία να εγκαταλείψει την πειρατεία, να βαφτιστεί χριστιανός και να παραμείνει στο μοναστήρι ως μοναχός με το όνομα Βάρβαρος!
Η μετάνοια και η προσευχή του ήταν τόση, ώστε αγίασε και το σώμα του παρέμεινε άφθαρτο και μυροβλύζον. Το έκλεψαν, όπως τόσα άλλα, μετά από πολλά χρόνια, οι Σταυροφόροι επιδρομείς. Ο άγιος Βάρβαρος ο Μυροβλύτης γιορτάζει στις 15 Μαΐου.

Παναγίας Καλυβιανής
Δύο συγκλονιστικά θαύματα της Παναγίας στην Κρήτη
Στο νομό Ηρακλείου Κρήτης, στην πεδιάδα της Μεσσαράς, κοντά στο χωριό Καλύβια, βρίσκεται το μεγάλο μοναστήρι της Παναγίας Καλυβιανής (ξακουστό για το ανθρωπιστικό του έργο), που γιορτάζει στις 15 Αυγούστου (Κοίμηση της Θεοτόκου).
Η ιστορική και θαυματουργή εικόνα της Παναγίας – που δυστυχώς έχει κλαπεί σήμερα – βρέθηκε στην περιοχή το 1873, στα κτήματα του Τούρκου Χουσεΐν Μπέη Βραζεράκη από τα Καλύβια, όπου βρισκόταν και το παλιό, μικρό εκκλησάκι της Παναγίας.
Οι χριστιανοί της περιοχής, μετά από πολλές περιπέτειες, κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν διαταγή του διοικητή Κρήτης Ρεούφ πασά για την απαλλοτρίωση του χώρου γύρω από την εκκλησία, για να το αγοράσουν και να το χρησιμοποιούν για την τιμή της Θεοτόκου.
Οι Τούρκοι όμως φανατικά εξακολουθούσαν να αντιδρούν και ο ιδιοκτήτης της περιοχής έβαζε μέσα στην εκκλησία το άλογό του. Τότε συνέβη το εξής περιστατικό, γνωστό από την προφορική παράδοση και καταγεγραμμένο και στο βιβλίο Η Παναγία Καλυβιανή και τα ιδρύματα, Μοίρες Ηρακλείου 1978, σελ. 12:
Ο ιδιοκτήτης αγάς είχε ένα παιδί παράλυτο στο κρεβάτι πολλά χρόνια και δεν υπήρχε ελπίδα να θεραπευθεί.
Η Χανούμ και μητέρα του παιδιού ήταν ευσεβής μουσουλμάνα και στον ύπνο της τής παρουσιάστηκε η Παναγία και της έδωσε παραγγελία να σκουπίσει την εκκλησία που βάζει το άλογό του ο αγάς και ύστερα να θυμιάσει και με αυτά θα γίνει καλά το παιδί της.
Μετά από τρεις εμφανίσεις, αποφάσισε όμως να εκτελέσει την παραγγελία. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, το παράλυτο παιδί έλειπε από το κρεβάτι του. Ξαφνικά παρουσιάστηκε μια γειτόνισσα και ανάγγειλε ότι το παράλυτο παιδί είναι με την υγεία του και παίζει με τα άλλα παιδιά στην πλατεία, ψηλά στον Κούλε του χωριού.
Ο αγάς δεν άργησε να φανεί. Είδε την κίνηση και εκστατικός πληροφορήθηκε από τη γυναίκα του τα συμβάντα.
Τότε με ευλάβεια προσευχήθηκε και ομολόγησε ότι είναι αληθινή η πίστη των Ρωμιών και ότι παραχωρεί την εκκλησία στους χριστιανούς με όλη τη γύρω περιοχή.
Οι φανατικοί Τούρκοι των Καλυβίων δεν το άκουσαν αυτό με ευχαρίστηση και κατηγορούσαν τον αγά πως έγινε χριστιανός και μάλιστα άρχισαν να τον ονομάζουν από τότε ειρωνικά «παπά Μανώλη».


Δεν υπάρχουν σχόλια:





ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΩΣ ΠΑΘΗ
ΕΓΩΙΣΜΟΣ




Αγάπη
Φόβος

Προπέτεια
Χαρά
Θυμός

Περιαυτολογία
Ειρήνη
Στεναχώρια

Έπαινος περιβάλλοντος
Μακροθυμία
Αντιλογία

Δικαιολογία
Χρηστότης
Πονηρία

Παράπονο
Αγαθοσύνη
Υλοφροσυνη
Επιδεικτικότητα
Πίστις
Άγνοια λόγου

Ευθιξία
Πραότης



Εγκρατια