Δύναμις της Αγάπης.

Η  δύναμις  που παράγει την αρμονία, είναι  η  δύναμις  της   Αγάπης. 
Και ενώ  η Αγάπη παράγει  ενότητα και αρμονία, αντιθέτως το μίσος παράγει διαφωνία και παραφωνία.

Αγάπη είναι η δύναμις της αμοιβαίας αναγνωρίσεως.   Αναγνώρισης  δε, είναι μια λειτουργία της συνειδητοποιήσεως. Συνειδητοποίηση, είναι μια λειτουργία της ζωής.

Ζωή αγάπη συνειδητοποίηση  αρμονία,  είναι ουσιαστικά ένα πράγμα.  Η δύναμις που κάνει ένα υπαρκτό πλάσμα μιας μορφής, να αναγνωρίζει τον εαυτό του, στην μορφή ενός  άλλου πλάσματος είναι η αγάπη.

Ο άνδρας έλκεται προς την γυναίκα κι η γυναίκα προς τον άνδρα, γιατί αν  αναγνωρίσουν ο ένας στον άλλον την ύπαρξη των δικών τους στοιχείων, θα αγαπήσουν  ο ένας τον άλλον και θα απολαύουν την τέλεια ευχαρίστηση.

Ο άνδρας και η γυναίκα μπορούν να αγαπηθούν, αληθινά μόνον όταν έλκονται  από τα ιδία ιδανικά.
Αυτό το ιδανικό  μπορεί να είναι υψηλό η χαμηλό,  κι όσο ψηλότερο είναι, τόσο αιώνια και μεγάλη θα είναι και η αμοιβαία τους ευτυχία και επιτυχία.

Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ  ήταν μια ενάτης, ένα θεϊκό πλάσμα στο όποιο η θέλησης και η σκέψη ήσαν ένα. 
Καθώς παραπλανήθηκε από τα δελεασματα της αισθησιακής υπάρξεως, άρχισε να ονειρεύεται, και με τα όνειρα του ξέχασε την  ουράνια φύση και έγινε σκουλήκι της γης.
 Όταν άνοιξε τα μάτια του, βρήκε μπροστά του την γυναίκα.

Αυτός, η αρχική ενάτης είχε χωριστή σε δυο, πράγμα το όποιο σημαίνει ότι η θέλησης του και η σκέψης του, είχαν διαχωριστή και δεν βρισκόντουσαν πια σε αρμονία μεταξύ τους, ούτε με τον νόμο.

Ο άνδρας, αντιπροσωπεύει την φαντασία, η γυναίκα την θέληση.

Αν και οι δυο είχαν αποχωριστή από τον νόμο, όπως αποχωρίστηκαν μεταξύ τους, η γυναίκα δεν θα είχε την διανόηση και ο άνδρας δεν θα έχει θέληση.

συνεχιζεται .....

ΑΓΑΠΗ

Ο ΕΧΩΝ ΤΑΣ ΕΝΤΟΛΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΑΤΤΩΝ ΑΥΤΑΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΩΝ ΜΕ, Ο ΔΕ ΑΓΑΠΩΝ ΜΕ, ΘΕΛΕΙ ΑΓΑΠΗΘΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΕΜΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ

Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ ΑΓΑΘΟΠΟΙΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΦΘΟΝΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΑΥΘΑΔΙΑΖΕΙ ΔΕΝ ΕΠΑΙΡΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΑΣΧΗΜΟΝΕΙ ΔΕΝ ΖΗΤΕΙ ΤΑ ΕΑΥΤΗΣ ΔΕΝ ΠΑΡΟΞΥΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟΝ ΔΕΝ ΧΑΙΡΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑΝ ΣΥΓΧΑΙΡΕΙ ΔΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΠΑΝΤΑ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙ

Η ΑΓΑΠΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΚΠΙΠΤΕΙ 

ΤΩΡΑ ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΠΙΣΤΙΣ ΕΛΠΙΣ ΑΓΑΠΗ ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΑΥΤΑ ΜΕΓΑΛΗΤΕΡΑ ΔΕ ΤΟΥΤΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΥΜΩΝ ΑΣ ΓΙΝΩΝΤΑΙ ΕΝ ΑΓΑΠΗ

Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΜΕΤΑ ΠΑΝΤΩΝ ΥΜΩΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΙΗΣΟΥ ΑΜΗΝ

Γιατί δε μας ακούει ο Θεός

Γιατί δε μας "ακούει" ο Θεός;

Είναι κοινό μυστικό ότι ζούμε σε μία εποχή και μία κοινωνία όπου οι πάντες και τα πάντα κρίνονται και κατακρίνονται όταν δε μας ικανοποιούν ή δεν ανταποκρίνονται άμεσα στο κάλεσμά μας.

Όπως είναι φυσικό δεν ήταν δυνατό να ξεφύγει από αυτό ούτε ο Θεός.

Το αντίθετο μάλιστα, Αυτός είναι ο βασικότερος αποδέκτης παραπόνων, κατηγοριών, αμφισβητήσεων και λοιπών ισχυρισμών.

Ακούμε συχνά πως ο Θεός δε μας ακούει όταν του μιλάμε, όταν δηλαδή υποτίθεται ότι προσευχόμαστε σε Αυτόν – συνήθως με τρόπο να φαίνεται στους άλλους η ψευδοευσέβειά μας- ξεχνώντας τα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού:

Κατά Ματθαίον ΣΤ’ 5

5 Καί όταν προσεύχη, ουκ έση ως οι υποκριταί· ότι φιλούσιν εν ταίς συναγωγαίς και εν ταίς γωνίαις των πλατειών εστώτες προσεύχεσθαι, όπως αν φανώσι τοίς ανθρώποις· αμήν λέγω υμίν, ότι απέχουσι τον μισθόν αυτών.

6 σύ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείόν σου και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τώ πατρί σου τώ εν τώ κρυπτώ·

και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τώ κρυπτώ αποδώσει σοι εν τώ φανερώ.

Σε αυτή την παραπάνω αντίληψη περί βαρυκοΐας του Θεού θα προσθέσουμε μία ακόμη αρκετά διαδεδομένη.