ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ και ποικίλους χώρους γίνεται λόγος για την ανεκτικότητα, την
συμφιλίωση, την συνεργασία και την προσφορά στην πρόοδο του ανθρώπου από την
ποικιλόμορφη συνεργασία των διαφόρων θρησκειών.
Από κοινωνιολογικής πλευράς, ό
λόγος αυτός πηγάζει από το γεγονός ότι ή θρησκεία ως ενδοκοσμικό φαινόμενο, πού
είναι συνυφασμένο με μια ποικιλία κοινωνικών δομών, σχέσεων και δράσεων πολλές
φορές έγινε αφορμή διαφόρων μορφών συγκρούσεων.
Συνέπεια αυτής της λογικής,
αποτελεί ό ισχυρισμός ότι πρέπει ή θρησκευτικότητα να χειραγωγηθεί και να
καταστεί παράγοντας κοινωνικής ευστάθειας.
Ή προβληματική αυτή υιοθετήθηκε από τη «Νέα Εποχή» ή Εποχή του Υδροχόου,
Πρόκειται περί ενός παγκόσμιου απειλητικού φαινομένου, αντίχριστου ως προς το χαρακτήρα, αποκρυφιστικού ως προς την προέλευση και