Ζοῦμε καί ὑπάρχουμε ἀκόμη, γιά νά σωθοῦμε!

 Ἔχουμε τό κουράγιο; Ἔχουμε τή διάθεση, ὅπως κι ἄν ἔρχονται τά πράγματα, καί ὅποια πείρα κι ἄν ἔχουμε, νά τά πιστέψουμε ἔτσι, ὅπως τά λέει ὁ Κύριος; 

 

Νά πιστέψουμε ὅτι ἐμεῖς δέν τά πήραμε σωστά καί γι᾿αὐτό τά νιώσαμε διαφορετικά, ἄν βέβαια τά νιώσαμε ἔτσι.

Ἀλλά ἰδού ἔχουμε ὅλοι τήν εὐκαιρία, αὐτό πού δέν κάναμε ὥς αὐτή τή στιγμή νά τό κάνουμε τώρα, καί νά τά πιστέψουμε καί νά τά δεχθοῦμε ἔτσι ὅπως τά λέει ὁ Κύριος, καί νά ἀφεθοῦμε στά χέρια του.

Τό τονίζω ἀκόμη μιά φορά ὅτι, ἐφόσον αὐτή τή στιγμή εἴμαστε ζωντανοί, ἔχουμε τά μάτια ἀκόμη ἀνοιχτά, ὑπάρχουμε καί δέν φύγαμε ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, μποροῦμε ἄνετα νά ποῦμε ὅτι τώρα συναντηθήκαμε ἐμεῖς μέ τόν Κύριο, τώρα τόν ἀκοῦμε. Καί, ὅποιο κι ἄν εἶναι τό παρελθόν, μποροῦμε νά ἐμπιστευθοῦμε σ᾿Ἐκεῖνον.

Διότι ὁ Κύριος δέν βλέπει τό παρελθόν, ἀλλά, καθώς μᾶς ἄφησε νά ζοῦμε ὥς αὐτή τή στιγμή, βλέπει τί θά κάνουμε αὐτή τή στιγμή, ἀπό δῶ καί πέρα.

Καί μάλιστα ὅλο αὐτό, τό ὅτι δηλαδή ζοῦμε καί ὑπάρχουμε ἀκόμη, σημαίνει ὅτι εἶναι γιά νά σωθοῦμε. Ἀλλιῶς, δέν ὑπῆρχε κανένας λόγος νά ὑπάρχουμε. Γιά νά σωθοῦμε ὑπάρχουμε. Ἄρα λοιπόν ὁ Κύριος μᾶς δίνει τή δυνατότητα νά σωθοῦμε.

Αὐτό ἀπό μιά πλευρά σημαίνει τό ἑξῆς. Ἁμαρτήσαμε, ἐνῶ δέν ἔπρεπε, ἀφοῦ εἴμαστε βαπτισμένοι. Ὅμως, μέσα στήν Ἐκκλησία λειτουργεῖ γιά τόν καθένα μας ἡ μετάνοια, καί μάλιστα μέχρι καίτήν τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς μας. Ἔτσι, καθώς «δεινόν ἡ ραθυμία, μεγάλη ἡ μετάνοια», ὁ Κύριος τόσο πολύ θά δεχθεῖ τή μετάνοιά μας καί τόσο πολύ χάριν τῆς μετανοίας μας –πού ταπεινωνόμαστε δηλαδή καί ἐμπιστευόμαστε καί τρέχουμε σ᾿αὐτόν– θά μᾶς συγχωρήσει, θά μᾶς θεραπεύσει, θά μᾶς καθαρίσει, ὥστε θά μᾶς κάνει σάν νά μήν ἤμασταν, ἀπό μιά πλευρά, ποτέ ἀκάθαρτοι.

Νά ἔχουμε αὐτή τή βεβαιότητα.

Καί ἀμέσως κιόλας ἡ ψυχή, καί μόνο πού δέχεται τό μήνυμα καί πιστεύει ἔτσι καί ἀνταποκρίνεται ἔτσι, ἀρχίζει νά ἔχει μέσα της ἀνάπαυση. Καί προχωράει, θά λέγαμε, ἀπό ἀνάπαυση σέ ἀνάπαυση καί ἑτοιμάζεται γιά τήν ὁριστική εἴσοδό της στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.